W czasach II Rzeczypospolitej powstał Związek Rzemieślników Chrześcijan, w skład którego weszły powstałe w 1924 r. cechy: Cech Piekarzy, Cech Rzemieślników Wędliniarzy, Zgromadzenie Szewców, jak również powstały w 1930 r. Cech Zjednoczonych Rzemieślników Budowlanych. W tym okresie powstał największy w Wołominie Cech Skórzany oraz Cech Fryzjerów i Perukarzy. Także i Żydzi zorganizowali się w cechy zjednoczone w Centralnym Związku Rzemieślników Żydów.

Cechy te ufundowały, ze składek członkowskich, a także z datków fundatorów swoje sztandary. Na drzewcach wyryte zostały nazwiska rzemieślników wołomińskich okresu II Rzeczypospolitej. Gwoździe do drzewca tych sztandarów przybijali najwyżsi dostojnicy państwowi: marszałkowie Józef Piłsudski i Edward Rydz-Śmigły, premierzy Walery Sławek i Felicjan Sławoj-Składkowski.

We wrześniu 1921r. Wołomin liczył 6248 mieszkańców, w tym 49,3% Żydów, 46,2% Polaków, 3,2% prawosławnych (przeważnie Rosjan zbiegłych po rewolucji), a także 1,2 ewangelików t.j. Niemców lub Polaków pochodzenia niemieckiego. Do 1924 roku ludność miasta wzrosła do ok. 14 tysięcy. Ożywiły się przemysł i rzemiosło. Pracowały liczne zakłady przemysłowe i rzemieślnicze takie jak: odlewnie żeliwa i stali, fabryka maszyn i narzędzi rolniczych, zakłady mechaniczne, garbarnie, olejarnia, młyny motorowe i parowe, warsztaty tkackie, wytwórnie kleju szewskiego i krochmalu, cegielnie, wytwórnie wody mineralnej i lemoniady, wytwórnia mydła itp. Większość tych zakładów zatrudniała po kilku pracowników. Do największych należały: huta "Praca" -448 pracowników, huta "Wołomin" -218, fabryka Kona i Dodego i F. Bernsteina -27, fabryka Dimenta i Gordona -24, garbarnia Kosowera i Bajera -24. Spośród warsztatów rzemieślniczych pierwsze miejsce zajmowało szewstwo, zatrudniające w 1934r. 700 osób. Na drugim miejscu znajdowało się krawiectwo - 100 zatrudnionych. Oba te rzemiosła były ściśle związane z rynkiem warszawskim. Na miejscowe potrzeby pracowało 13-14 piekarń polskich i 7-8 żydowskich.

W 1927r. prezydent Ignacy Mościcki wydał dekret o nowym prawie przemysłowym. Oddzielało ono rzemiosło od przemysłu fabrycznego. Według nowego prawa zadania cechów były następujące:

-pielęgnowanie ducha łączności,
-utrzymywanie i podnoszenie godności zawodowej,
-piecza nad utrzymaniem dobrych stosunków między mistrzami a młodymi ich pracownikami,
-opieka nad młodzieżą rzemieślniczą,
-podnoszenie kwalifikacji zawodowych rzemieślników poprzez organizowanie szkoleń, kursów dokształcających i odczytów,
-tworzenie kas i funduszów zapomogowych dla członków cechu, ich rodzin i pracowników,
-rozstrzyganie sporów między mistrzami i czeladnikami oraz między mistrzami a osobami nie należącymi do cechu.

Nowe prawo, w zakresie gospodarczym, podporządkowało cechy Izbom Rzemieślniczym. Cechy wołomińskie zostały podporządkowane Warszawskiej Izbie Rzemieślniczej.
Zadania Izb Rzemieślniczych były następujące:
-współdziałanie z władzami państwowymi w popieraniu rzemiosła,
-rozważanie i przedstawianie władzom wniosków dotyczących interesów rzemiosła,
-przedkładanie rocznych sprawozdań o stanie rzemiosła,
-regulowanie spraw terminatorskich,
-czuwanie nad przestrzeganiem prawa,
-powoływanie komisji egzaminacyjnych dla ubiegających się o dyplom czeladnika lub mistrza.

Prawo wybierania członków Izby Rzemieślniczej przysługiwało wszystkim rzemieślnikom obojga płci, obywatelom polskim, prowadzącym samodzielnie warsztat od co najmniej 3 lat.
W latach 1930-1935 nastąpił w Polsce ciężki kryzys gospodarczy, który doprowadził do upadku lub zubożenia wielu zakładów rzemieślniczych. Kryzys zaostrzył antagonizmy na tle ekonomicznym między dominującymi w Wołominie Żydami, a czującymi się za upośledzonych we własnym kraju, przedsiębiorcami polskimi. Po przezwyciężeniu kryzysu w 1935r. w Wołominie poprawiła się kondycja zakładów rzemieślniczych, zmalało bezrobocie, wzrosła siła nabywcza ludności.
8 sierpnia 1938r. wydano w Polsce nową ustawę przemysłową. Rozszerzała ona uprawnienia gospodarcze cechów, przekazywała im obronę interesów gospodarczych rzemieślników, organizowanie spółek i spółdzielni zaopatrzenia w surowce i materiały dla warsztatów oraz zbytu produkcji rzemieślniczej. Cechu brały aktywny udział w życiu publicznym Wołomina. Uczestniczyły w świętach państwowych i religijnych, organizowały święta cechowe, szkolenia, imprezy kulturalne i sportowe. Zbierały datki na różne cele społeczne.
Przedstawiciele cechów wchodzili w skład Rady Miejskiej, uczestniczyli w pracach samorządu.
W przededniu wojny 31 sierpnia 1939r. powołany został pierwszy w kraju samorząd gospodarczy. Nie zdążył jednak podjąć żadnych działań.

Druga wojna światowa i okupacja niemiecka spowodowały duże zmiany w rzemiośle wołomińskim. Skutkiem eksterminacji Żydów zmieniła się struktura rynku rzemiosła. Opuszczone przez Żydów warsztaty przejęli Polacy. Zdominowany dotąd przez Żydów handel w mieście przeszedł w ręce polskie. W pierwszych latach okupacji liczba warsztatów znacznie wzrosła, wiele z nich pracowało zresztą nielegalnie. Dobra koniunktura zapanowała po najeździe Niemców na ZSRR w 1941r. Wzrosło zapotrzebowanie na wyroby dla frontu i zaplecza. Wprawdzie Niemcy wprowadzili ścisłą reglamentację surowców i materiałów dla warsztatów, ale brakujące zaopatrzenie uzupełniał "czarny rynek" ogromnie rozwinięty podczas okupacji.
Rzemiosło wołomińskie szmuglowało do Warszawy, a także do gett żydowskich duże ilości chleba, słoniny, rąbanki, wędlin czy odzieży. Niemcy utworzyli w powiatach tzw. grupy rzemiosła, do których włączyli również Izby Rzemieślnicze, które sprawowały nadzór i opiekę nad rzemieślnikami "aryjskimi", prowadziły działalność gospodarczą i charytatywną m.in. opiekując się wdowami i sierotami po rzemieślnikach, niezdolnych do pracy, organizując bursy i przytułki.
Niemcy powołali komisarycznych cechmistrzów. W Warszawie i powiecie warszawskim działały wtedy cechy: budowlany, skórzany, drzewny, metalowy, spożywczy, usług osobistych i rzemieślników koncesjonowanych. Podobne cechy żydowskie funkcjonowały do 1942r., oczywiście tylko w gettach. Sytuacja materialna miała ścisły związek z położeniem Niemiec na frontach wojny. W końcu 1941r. okupanci zaczęli likwidować część warsztatów i placówek handlowych zbędnych w gospodarce wojennej III Rzeszy. Pracownicy tych warsztatów czy sklepów zostali wysłani do pracy przymusowej w przemyśle zbrojeniowym w Niemczech i na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Okupant zmniejszył przydziały surowców i materiałów. Pod koniec okupacji, gdy do Wołomina zbliżała się armia radziecka, Niemcy ewakuowali na zachód część przedsiębiorstw przemysłowych i zakładów rzemieślniczych. Zaostrzony terror uniemożliwiał "lewe" dostawy surowców i materiałów. Praca w rzemiośle stawała się w tych warunkach wręcz niebezpieczna, nielegalny handel można było okupić utratą całego mienia, a nawet zesłaniem do obozu koncentracyjnego.
Wielu rzemieślników wołomińskich wyróżniło się podczas okupacji patriotyczną postawą. Za współpracę z podziemiem Niemcy rozstrzelali rzeźnika Całkę z ulicy Warszawskiej. Rodzina Ostojskich ukrywała w swym domu magazyn amunicji Armii Krajowej. Niemcy wykryli go, zamordowali rodzinę i spalili dom (przy ulicy Sikorskiego). Młodego muzyka Ostojskiego, członka AK, ujęli 11 maja 1944r. Próba jego odbicia z rąk gestapo nie udała się. Ostojski zginął od przypadkowej kuli w trakcie potyczki AK-ców z eskortą niemiecką. Szewc Leon Głowacki miał w swym warsztacie, przy ulicy Kościelnej 45 punkt pocztowy AK, do którego przywożono z Warszawy tajną prasę i rozkazy. Jego żona Alicja buła ofiarną łączniczką AK. Z podziemiem współpracowali pracownik garbarni Stanisław Bilewicz, garbarz i handlarz skórami Świderski, rzeźnik Aleksander Socik, fotograf Zarzycki, piekarz Kakitek i inni. Między innymi należał do AK syn cukiernika wołomińskiego Waldemar Gilski. Schwytany jako zakładnik, został rozstrzelany w Warszawie w odwecie za jedną z akcji ruchu oporu. Niektórzy rzemieślnicy splamili się jednak zdradą. Dwaj z nich, szewcy Organiński i Ryszawa, zostali za kolaborację zastrzeleni na mocy wyroku sądu podziemnego Armii Krajowej. Inny rzemieślnik, fryzjer Pasik z ul. Poniatowskiego, walczył ochotniczo w Wermachcie na froncie wschodnim.

Pierwsze warsztaty rzemieślnicze uruchomiono w Wołominie tuż po wyzwoleniu. Dopiero w rok później, na jesieni 1945, z inicjatywy Aleksego Matuszewkiego, właściciela zakładu mechanicznego w Radzyminie, powstał Cech Rzemiosł Różnych obejmujący swym zasięgiem cały powiat radzymiński (od 1952 - wołomiński). Siedziba cechu znajdowała się w Radzyminie. Pierwszym starszym cechu został założyciel; Aleksy Matuszewski. Cech powiatowy działał na podstawie prawa przemysłowego z 1927 r. z uzupełnieniami rozporządzeń PKWN z dnia 27 grudnia 1944r.
Swobodny rozwój rzemiosła w pierwszych latach po wojnie został przerwany w czasach stalinowskich, gdy władze podjęły jawną walkę z prywatną inicjatywą. 3 kwietnia 1948r. ukazał się przepis o przymusowej przynależności rzemieślników do cechu. W 1951r. powstał podporządkowany władzom państwowym Okręgowy Związek Cechów obejmujący Warszawę i okoliczne powiaty. W latach 1948-1955 władze podjęły działania na rzecz całkowitego i przymusowego uspółdzielczenia warsztatów rzemieślniczych, wykorzystując przy tym dekret Naczelnika Państwa z 18 grudnia 1918r. o zarządach przymusowych nad rzemiosłem. Zarządom tym poddano wszystkie większe i średnie warsztaty, później i małe. W 1950r. opublikowano ustawę o przymusowym wykupie przez państwo i spółdzielnie maszyn i urządzeń znajdujących się w warsztatach. Władze, bez żadnego uzasadnienia, odmawiały wydawania kart rzemieślniczych, zmuszały do likwidacji lub uspółdzielczenia warsztatów, odbierały lokale, stosowały szykany wobec właścicieli. Tak na przykład uniemożliwiały dzieciom prywatnych rzemieślników naukę na wyższych uczelniach, a powołanych do służby wojskowej ich synów wysyłały do ciężkich i niebezpiecznych prac w kamieniołomach i kopalniach, ponieważ byli "niepewni politycznie". Najbardziej jednak skutecznym sposobem zwalczania prywatnego rzemiosła była polityka finansowa, polegająca na nakładaniu na warsztaty zawyżonych podatków.
W latach 1953-1954 nastąpiła stopniowa zmiana w polityce władz wobec rzemiosła. Część prywatnych właścicieli wstępowała do tzw. spółdzielni pomocniczych i pod jej osłoną prowadziła nadal samodzielną działalność gospodarczą.
Największe zmiany zaszły w okresie Polskiego Października 1956 roku. 11 września wyszła nowa ustawa o Cechach Rzemieślniczych i Związku Izb Rzemieślniczych. Dawała ona duże swobody tym organizacjom, gwarantowała poszanowanie prywatnej własności rzemieślników. Wielu z nich odzyskało wtedy swoje warsztaty.
Duża chłonność rynku spowodowana chronicznymi brakami w zaopatrzeniu ludności w całym okresie PRL sprzyjała rozwojowi rzemiosła. Część właścicieli wykorzystywała tę sytuację i spekulowała, podnosząc ceny swoich wyrobów, bogaciła się nadmiernie w szybkim tempie. Władze stosowały wobec nich surowe represje włącznie z zamknięciem zakładu. Praktycznie całe rzemiosło w okresie PRL balansowało na granicy prawa, bowiem państwowe czy spółdzielcze przydziały surowców i materiałów dla prywatnych warsztatów były za małe, pozwalały jedynie na kilkumiesięczną produkcję w roku. Każdy więc rzemieślnik musiał "kombinować", nabywać surowce na czarnym rynku, często u pasera i złodzieja, który wyniósł materiał z fabryki państwowej. Rzemieślnicy dotkliwie też odczuwali ucisk fiskalny ze strony organów skarbowych, zmuszający ich do ukrywania swoich prawdziwych dochodów, bądź też do przekupywania łasych na pieniądze i prezenty urzędników. Mimo wszystko, po 1956r. sytuacja rzemiosła radykalnie się zmieniła. Prywatni właściciele mieli we władzach państwowych rzeczników swych interesów w postaci Stronnictwa Demokratycznego, niektórzy dla interesu wstępowali do PZPR.
Warunki pracy rzemiosła poprawiły się na tyle, że Walne Zgromadzenie Delegatów Cechu Rzemiosł Różnych Powiatu Wołomińskiego podjęło uchwałę o budowie Powiatowego Domu Rzemiosła w Wołominie. Kamień węgielny pod budowę nowej siedziby (stara mieściła się dotąd w Radzyminie) położono 8 maja 1965r. Budowę ukończono w 1968r. Budynek wznoszony był z dobrowolnych składek członków cechu i przy znacznym udziale ich robocizny.
W epoce liberalnej dekady Gierka (1970-1980) rzemiosło przeżywało bujny rozwój, chociaż krępowały je różne ograniczenia i ucisk podatkowy. Zakłady rzemieślnicze pracowały na pełnych obrotach, ich właściciele osiągali duże zyski. Po zmianach w systemie administracyjnym kraju, 1 czerwca 1975 roku dokonano reorganizacji rzemiosła. W skład Warszawskiej Izby Rzemieślniczej weszły teraz cechy wielobranżowe z powiatów podstołecznych, które zostały przyłączone do województwa stołecznego, w tym i cech wołomiński.
5 czerwca 1983r. rzemiosło wołomińskie obchodziło swoje święto. Tego dnia otrzymało z inicjatywy starszego cechu Stefana Krzyny i podstarszych Tadeusza Kuleszy oraz Zbigniewa Tomczuka kolejny szósty już w historii cechu sztandar. Dla podkreślenia rangi starszyzny cechowej ufundowano też pierwsze w historii rzemiosła wołomińskiego insygnia cechowe w postaci trzech łańcuchów ze srebra.

Czerwcowe wybory 1989r. zmieniły zupełnie sytuację polityczną w Polsce. W wyniku reform zapoczątkowanych przez wicepremiera Leszka Balcerowicza rozwinęła się gospodarka rynkowa, która postawiła rzemiosło w zupełnie nowej sytuacji. Rozwijający się żywiołowo wolny rynek spowodował zalew rynku krajowego różnorodnymi wyrobami z importu.
Władze państwowe zaczęły wyraźnie faworyzować wielki kapitał i ludzi biznesu na dużą skalę, rzemiosłu zagroziło zepchnięcie na margines życia gospodarczego i społecznego. Gwałtownie skurczył się rynek zbytu na produkty rzemiosła. Wielu rzemieślników, którzy pobrali wysoko oprocentowane pożyczki bankowe, zbankrutowało.
Powstało Centrum Doradztwa i Promocji Gospodarczej w Izbie Rzemiosła i Małej Przedsiębiorczości w Warszawie oraz komputerowy Bank Danych, rozpoczęło szeroką współpracę z małą przedsiębiorczością w Niemczech. W nowej rzeczywistości pozycja cechów znacznie osłabła. Znaczna część właścicieli warsztatów nie należy dziś do żadnej organizacji. Wg stanu na 20.02.1995r. Cech Rzemiosł Różnych w Wołominie liczy 221 członków. Pobiera u nich naukę 620 uczniów.

W roku 1998 Walne Zgromadzenie, chcąc dać wyraz rozszerzeniu działalności, zmieniło nazwę na Cech Rzemiosł i Przedsiębiorczości w Wołominie. Otwiera to możliwość skupiania członków nie tylko prowadzących działalność usługową, ale także handlową, transportową oraz wspomagając przedsiębiorców - po części wyrosłych z dotychczasowych rzemieślników.

Rok 2000. Izba Gospodarcza Powiatu Wołomińskiego, Powiatowy Cech Rzemiosł i Przedsiębiorczości, Wołomiński Klub Biznesu, Spółdzielnia Rzemieślnicza "Zielonka", to sygnatariusze Samorządowego Programu Gospodarczego Powiatu Wołomińskiego.
Maj 2001r. - Na Walnym Zgromadzeniu Wyborczym pozytywnie oceniono pracę Zarządu i ponownie wybrano Czesława Chojnowskiego na starszego Cechu następnej kadencji.
5.07.2001r. - Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie nie zdecydowało o proponowanej zmianie przynależności do Izby Rzemieślniczej.
5.09.2001r. - Starszy Cechu, Czesław Chojnowski, złożył rezygnację z pełnionej funkcji. Pełniącym obowiązki Starszego Cechu, do następnego Walnego Wyborczego Zgromadzenia, został, zgodnie ze Statutem,  Andrzej Kaszuba.
12.09.2001r. - przedstawiciele Zarządu Cechu  wzięli udział w Zjeździe Cechów Związku Rzemiosła Polskiego. Miejscem zjazdu był budynek Sejmu RP. Dyskutowano o sytuacji prawnej, ekonomicznej i szansach firm rzemieślniczych w przyszłości. Zapowiedziano skierowanie do władz kraju kolejnych postulatów wspierania krajowej przedsiębiorczości, zmian przepisów podatkowych, zasad ubezpieczeń i warunków kredytowania firm. Uczestnicy zjazdu otrzymali szczegółowe informacje o warunkach działania zakładów i organizacji rzemieślniczych w Unii Europejskiej, do której Polska chce przystąpić za kilka lat.
13.09.2001r. - w ramach Porozumienia Gospodarczego zorganizowano "Konferencję Gospodarczą MAZOWSZE-1". Zostali zaproszeni kandydaci na posłów i senatorów z podwarszawskiego okręgu nr 20 oraz  prowadzący działalność gospodarczą. Celem było przedstawienie i ocena przedwyborczych stanowisk różnych ugrupowań politycznych.
23.11.2001r. - Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie potwierdziło przynależność do Mazowieckiej Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Warszawie, ul. Smocza 27 oraz wybrało nowy skład władz - Starszym Cechu został Zbigniew Walaszczyk.
09.01.2002r. - Spotkanie noworoczne członków Cechu12.01.2002r. - Zabawa noworoczna dla dzieci - występy komików, ekwilibrystyka, pokaz węży, konkursy..
17.06.2002r. - Walne Zgromadzenie.
15.08.2002r. - Delegacja Cechu uczestniczyła w uroczystościach rocznicy Bitwy Warszawskiej w Ossowie.
29.05.2002r. - godz. 10.30 w siedzibie Mazowieckiej Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości – Warszawa ,ul. Smocza 27.

Spotkanie organizowane zostało w związku z obchodami “Dni Dusseldorfu” i wzięli w nim udział przedstawiciele organizacji samorządowych oraz przedstawiciele władz Warszawy i województwa oraz przedstawiciele strony niemieckiej. Okazją było także 20-lecie współpracy Mazowieckiej Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Warszawie oraz Izby Rzemieślniczej w Dusseldorfie.

Uczestnikami uroczystej części spotkania byli m.in. Wice prezydent m.st. Warszawy Sławomir Skrypek, Nadburmistrz Dusseldorfu – Joachim Erwin, przedstawiciele Izby Rzemieślniczej w Dusseldorfie w tym wiceprezes Izby Siegfried Schrempf, przedstawiciele Urzędu Marszałkowskiego Województwa Mazowieckiego w tym Wicemarszałek Antoni Pietkiewicz, przedstawiciele Związku Rzemiosła Polskiego , Wiceprezydent Związku Rzemiosła Niemieckiego , członek Zarządu Izby Rzemieślniczej w Dusseldorfie – Manfred Rycken , przedstawiciele Cechów i spółdzielni rzemieślniczych zrzeszonych w Mazowieckiej Izbie Rzemiosła i Przedsiębiorczości , reprezentanci samorządu terenu powiatu i miasta Wołomin w tym wicestarosta Grzegorz Dudzik, dyrektorzy szkół powiatu wołomińskiego oraz szkół podpisujących umowę o współpracy – Dyrektor Zespołu Szkół Zawodowych w Tłuszczu – Adam Franczuk i Dyrektor szkoły zawodowej im.Albrechta Durera w Dusseldorfie – Wolfgang Bruckner, przedstawiciele Krajowej Izby Gospodarczej, Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, Wojewódzkiego Urzędu Pracy, Mazowieckiego Sejmiku Samorządu Gospodarczego, Fundacji MSP. W czasie spotkania dyskutowano na temat polityki władz miasta w zakresie rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw w Warszawie i w Dusseldorfie oraz podpisanoumowę o współpracy pomiędzy szkołami zawodowymi makroregionu Warszawy i Dusseldorfu, której sygnatariuszami byli przedstawiciele kierownictw Izb rzemieślniczych obu miast , szkół podejmujących bezpośrednią współpracę oraz Powiatowego Cechu Rzemiosł i Przedsiębiorczości w Wołominie.

12.06.2003r. - Walne Zgromadzenie.
Lipiec - wrzesień 2003r. - Szkolenia członków Komisji Egzaminacyjnych.
16.12.2003r. - Spotkanie noworoczne członków Cechu.
21.02.2004r. - Zabawa dla dzieci.

14.06.2004r. - Walne Zgromadzenie.
23.10.2004r. - Uroczystości 75-lecia Mazowieckiej Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Warszawie (złożenie wieńców pod pomnikiem Powstańców Warszawy i pod pomnikiem Jana Kilińskiego, uroczysta msza św. , celebrowana przez prymasa Józefa Glempa, spotkanie na Zamku Królewskim).
16.12.2004r. godz. 16.00 - Spotkanie noworoczne członków Cechu.
12.05.2005r. godz. 16.30 - Walne Zgromadzenie.
20.06.2005r. godz. 18.00 - Spotkanie pożegnalne honorowego Starszego Cechu Zbigniewa Walaszczyka.

16.10.2005r.- Jubileusz 60-lecia - Uroczystości rozpoczęto mszą świętą w Kościele Matki Boskiej Częstochowskiej. Tuż po mszy władze cechu złożyły wieńce przed tablicą upamiętniającą papieża Jana Pawła II. Następnie orszak złożony z pocztów sztandarowych, ubranych w cechowe insygnia władz cechu, członków i zaprzyjaźnionych ludzi, w rytm dźwięków Miejskiej Orkiestry przemaszerował do siedziby obchodzącej swój jubileusz instytucji.

O randze wydarzenia świadczy chociażby skład zaproszonych gości, a byli wśród nich miedzy innymi: wicewojewoda mazowiecki Adam Mroczkowski, wiceprezes Związku Rzemiosła Polskiego oraz prezes Mazowieckiej Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości Leszek Janowski, starosta Konrad Rytel, burmistrzowie 
i wójtowie, przedstawiciele zaprzyjaźnionych cechów oraz osoby stale współpracujące z miejscowym cechem.

Wszystkich gości powitał nowy prezes cechu Bogdan Ryszard Czerwiński.
- Dzień dzisiejszy jest szczególny dla naszej rzemieślniczej społeczności. 60 lat temu grupa rzemieślników kierowana przez Aleksego Matuszewskiego założyła Cech Rzemiosł Różnych, obejmujący swym zasięgiem ówczesny powiat radzymiński, a od 1952 wołomiński... Podstawowym celem naszej organizacji jest udzielanie wszechstronnej pomocy rzemieślnikom w nowych zmiennych warunkach gospodarki rynkowej. Obok tradycyjnych zdań jak ochrona interesów członków, podnoszenie kwalifikacji zawodowych i szkolenie uczniów, popieranie rozwoju rzemiosła i podnoszenie jego poziomu technicznego, pojawiło się wiele nowych wynikających z międzynarodowej wymiany gospodarczej, ochrony środowiska oraz nowoczesnego zarządzania – powiedział, inaugurując jubileuszowe spotkanie Bogdan Ryszard Czerwiński.
Oficjalne przemówienia wygłosili jeszcze wicewojewoda, wiceprezes Związku Rzemiosła Polskiego, starosta wołomiński oraz burmistrz Wołomina. Mówcy podkreślali szczególną rolę cechu w historii i obecnie, nie tylko w kształtowaniu życia gospodarczego regionu, ale również w edukacji kolejnych pokoleń rzemieślników. - Już dziś Francuzi zazdroszczą nam hydraulików – przypomniał wojewoda Mroczkowski.

Dzień jubileuszu to również doskonała okazja do podziękowań za wkład pracy dla organizacji. Związek Rzemiosła Polskiego odznaczył starostę Konrada Rytla i burmistrza Jerzego Mikulskiego srebrnym medalem im. Jana Kilińskiego, zaś Apolonię Kwiatek honorową odznaką rzemiosła. Srebrne krzyże zasługi otrzymali: Aleksander Żmudzki, Zbigniew Walaszczyk oraz Czesław Borkowski. Przyznano również złote i srebrne odznaki Mazowieckiej Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości. 
Część oficjalną zamknęło uroczyste wbijanie gwoździ przez władze samorządowe w wykonaną z drewna mapę powiatu wołomińskiego.
15.12.2005r. godz. 18.00 - Spotkanie noworoczne członków Cechu.

1. Aleksy Matuszewski (1945-1971)

2. Witold Kakitek (1971-1977)

3. Antoni Olszewski (1977-1981)

4. Stefan Krzyna (1981-1997)

5.  Czesław Chojnowski (1997-2001)

Zarząd: Andrzej Kaszuba, Henryk Sacharczuk, Zbigniew Walaszczyk, Stanisław Narojczyk, Maria Okuniewska, Grażyna Szklarczyk.

6. Andrzej Kaszuba (p.o 5.09.2001-23.11.2001)

Zarząd: Henryk Sacharczuk, Zbigniew Walaszczyk, Stanisław Narojczyk, Kazimierz Łuniewski, Andrzej Kołbuk.

7. Zbigniew Walaszczyk (2001-2005)

Zarząd: Andrzej Kaszuba, Andrzej Kołbuk, Bogdan Ryszard Czerwiński, Dariusz Wiśniewski.

8. Bogdan Ryszard Czerwiński (od 2005 do chwili obecnej)

Zarząd od 2005-2009: Andrzej Kołbuk, Dariusz Wiśniewski. Andrzej Górka, Grażyna Szklarczyk.

             - od 2009-2013: Andrzej Kołbuk, Dariusz Wiśniewski. Andrzej Górka,Dariusz Kalinowski.

             - od 2013-2017: Andrzej Żak, Józef Tokarski, Bogdan Krawczyk, Dariusz Kalinowski.

             - od 2017 do chwili obecnej: Andrzej Żak, Józef Tokarski, Bogdan Krawczyk, Zdzisław Jałosiński.